Lie f desverdriet.info

Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.

Brieven aan mijn ex

Ter inleiding op deze brieven aan mijn ex:
Liefdesverdriet geeft je de mogelijkheid oude pijnen aan te gaan, staat
ergens in deze website, en zo is het mij ook vergaan. Ik heb met de breuk
met mijn vorige partner een hoop ballast opgeruimd die grotendeels onder
de noemer 'angsthazengedrag' zijn te scharen. Tegen het einde begon ik
meer aan mezelf toe te geven en na de breuk ben ik in sneltreinvaart door
een aantal processen heengegaan. Die overigens niet alleen met
partnerliefde te maken hebben, maar ook met een stel gescheiden ouders en
de karaktertrek alles te willen begrijpen, analyseren en oplossen.

Om kort te gaan: ik denk dat ik met mijn relatie - die acht jaar heeft
geduurd - de pijn van de vorige relatie- die met mij eerste, grote liefde
- heb geprobeerd te verzachten, te redden en uiteindelijk te verwerken.
Met mijn ex heb ik goed proberen te maken wat bij mij eerste liefde is
misgegaan. Ik kon mijn eerste liefde ook pas loslaten toen de breuk van
mijn laatste relatie zich had aangediend. Die overigens eerder was dan de
datum waarop het ‘drama’ zich voltrok. Een goed verstaander begrijpt waarom.
Met die wetenschap zul je het document aan mijn ex kunnen begrijpen.

Dus ook de dankbaarheid die ervan uitgaat. Ik voel me niet schuldig dat ik hem
nodig had oude pijnen op te ruimen, het is gebeurd. Bovendien geloof ik
dat hij en ik dezelfde pijn deelden (collusie) dus dat het voor hem
hetzelfde was. Of hij dat inzicht ook heeft verkregen, weet ik niet. Ik
kan t alleen maar hopen, want dan heeft hij er net zoveel aan gehad als ik.

Renee

1. Twee paarden
augustus 2003

Ik heb een paar weken lang niet geweten hoe ik op je moest reageren. Ik
wilde niet blij tegen je doen, niet boos. Niets. Ik wilde niets meer met
je delen, dan alleen het hoog noodzakelijke. Ja, natuurlijk heb je dat
gemerkt. Dat je het soms komisch vond, verbaast mij tot op de dag van
vandaag nog steeds. Maar dat is jouw goed recht natuurlijk. ...

Nu maakt het me niet meer uit. Ik hoop dat je heel gelukkig bent.
Ik hoop niet dat je je nog steeds zorgen maakt om mij. Dat is niet nodig
en het zou ook wat hautain van je zijn.

Ik heb lang gewacht op de grote klap, maar tot op de dag van vandaag heb
ik die niet gehad. Dat zegt niets over de liefde die ik voor je had, want
die was groots. Het zegt iets over de liefde voor mezelf, denk ik. Nu ik
het alleen moet doen en ik merk dat dat perfect gaat, heb ik
zelfvertrouwen gekregen. Nu ik merk dat ik weer helemaal mezelf kan zijn -
opgewekt, liefhebbend en hartelijk - merk ik dat banden met anderen
verstevigen en dat nieuwe relaties vanzelf gaan en behoorlijk intensief
zijn. Onze breuk heeft mij iets opgeleverd en daar ben ik dankbaar voor.

Wel moet ik zeggen dat jouw gedrag mij heeft verrast. Dat je mij intens
hebt laten geloven dat ik je nooit kwijt zou raken, om tegelijkertijd (!)
een ander bedje op te laten maken, heeft mijn vertrouwen in jou diep
geschaad. Ik heb dat nooit willen meemaken, dat gevoel dat jij eigenlijk
niet betrouwbaar bent. Dat wetende, maakte me in de eerste weken intens
verdrietig. Ik vertrouwde namelijk op jouw eerlijkheid, zou nooit hebben
kúnnen vermoeden dat je in staat bent zo lang te doen alsof. Ik had het
gewoon nooit gedacht.

Maar dat kun jij dus. En dat is hard van jou. Ik vind dat ik jouw
eerlijkheid verdiende. Net zoals je die altijd van mij hebt gekregen. Op
zijn minst…Want het is toch niet werkelijk zo dat je op twee paarden hebt
gewed een paar maanden lang? Laat me dat maar nooit weten, dat zou ik echt
heel pijnlijk vinden. Hoewel ik me afvraag wat het verschil is met wat je
me hebt verteld. Je was al balans aan het opmaken in de liefde. Ik begrijp
je keus. Toen niet, nu wel. Nu ik beter weet wie je bent.
Had ik maar geweten wat er werkelijk in je omging. Niet dat het dan anders
had gelopen, dat niet, maar dan had ik nog respect voor je gehad. Maar dat
betekent hetzelfde als ‘had ik jou maar goed gekend’. Ik weet niet meer
wie je bent.

Denk nu niet dat ik jou ergens de schuld van geef. Natuurlijk niet. Ik heb
een groter aandeel gehad in deze breuk, dat weet ik dondersgoed. Ik was
naïef. Ik heb geloofd in en geleefd voor iets wat er niet was. Ik heb
gehoopt op iets wat nooit zou komen. Daardoor waren wij voortdurend in
disbalans. Ik heb koos er toen voor - you can sacrifice me -, maar er ook
tegen gevochten. Het leverde me altijd twijfel op. Al-tijd maar die
twijfel. Vanaf de eerste weken van onze verkering, waarin ik urenlang op
de bank luisterde naar jouw kritiek op mij, tot mijn laatste poging -
zoals ik lang heb gedacht dat dat jouw wens was - een ‘ons’ te creëren.
Een tijd waarin jij al vaker had laten zien dat je voor je eigen hogere
doel mij zonder pardon kon laten vallen.

Had ik beter moeten weten? Weet je, ik wilde het niet onder ogen zien. Dat vind ik jammer, maar spijt heb ik niet. Ik moest leren.
Iemand zei dat wij als olie en water waren: onvermengbaar, ténzij er iemand blijft roeren. Ik heb dat lang gedaan en ik vind het spijtig voor mezelf te hebben moeten constateren dat we werkelijk stilstonden en scheidden toen ik ophield met roeren.

Ik heb het allemaal niet gezien als teken van bezig zijn met iets wat mij uiteindelijk compleet anoniem zou maken - ja, zo erg was het soms.
Ik, de positivist en perfectionist, heb het opgevat als signaal om er nog meer
van te leren. Er iets goeds van te maken, dóórgaan. Want, zo heb ik lang
een illusie gekoesterd, voor alles is een oplossing. Inmiddels weet ik dat
sommige zaken geen uiterst gevecht verdienen en dus onoplosbaar zijn.
Inmiddels heb ik ook geleerd dat het leven helemaal niet per definitie een
gevecht is. Ik leer nu - in een nieuwe situatie - dat ik helemaal geen
moeite hoef te doen. Het gaat vanzelf. Dat geeft energie. Mensen om mij
heen zien dat, die verandering. Ik ben weer wie ik was. Het zat diep
verstopt. En daar had jij gelijk in.

En eigenlijk ben ik je dankbaar. Je hebt toen iets in gang gezet, wat mijn
moed in één klap aansprak. Ik kon ineens mijn rug rechten, een keuze maken
en doen wat ik moest doen. Daar kan ik nu de vruchten van plukken.
Ik kan alleen maar hopen dat je bovenstaande goed opvat, antwoorden hoef
ik niet.
Renee

2. Ik kon er niets aan doen
3-2-04

Terugkijkend op het afgelopen driekwart jaar kan ik trots zijn. Op hoe ik
alles zo goed heb geregeld, waardoor mijn onafhankelijkheid en
zelfvertrouwen zijn gegroeid. Op de manier waarop ik met je ben omgegaan,
zakelijk en netjes. En op hoe ik over het gebeurde denk. Dat jij je hartje
hebt laten gaan, kan ik als geen ander begrijpen. Dat ik dat heb moeten
verdedigen tegenover leken was moeilijk, maar ik heb het gedaan. Omdat wat
er gebeurde voor mij compleet logisch was en nog steeds is. Ook nu het zo
ver van me af staat, zijn de feiten die ik vlak na dat het uit ging voor
mij niet veranderd: ik kon er niets aan doen. Ik ben openhartig en trouw
geweest. Ik was er sterk genoeg voor. Jij niet. Niet voor onze breuk, niet
erna. Dat geeft niet, het onderstreept het verschil tussen ons. Het
onoverbrugbare verschil. Waar we ons overigens altijd bewust van zijn
geweest. En wat mij nu zo sterkt in het gevoel dat dit mijn redding is
geweest.

We hebben veel om elkaar gegeven. Veel gelachen en we zijn vaak ontzettend
lief en ruimhartig geweest. We hebben het goed samen gehad. We wisten wel
dat er iets niet lekker zat, al heel lang. Zoals gezegd: jij was ervan
overtuigd dat ik beter af was zonder jou. Dat het dan beter met mij zou
gaan. Je dacht ook dat ik alsnog bij je weg zou gaan als het nog beter met
mij zou gaan. In mij groeide de weerstand naar jou toe; voelde me altijd
ontkend en in de steek gelaten.

Waarom? Omdat ik bepaalde eigenschappen
van mezelf niet in jouw bijzijn moest tonen: uitbundig vrolijk zijn,
doortastend, soms streng maar rechtvaardig, maar ook afhankelijk. Jij kon
daarmee niet omgaan. Jij wilde zo graag een vrouw die jou helemaal je gang
liet gaan, die jou kon ondersteunen, die niet wankelde; kortom iemand op
wie jij kon bouwen. Niet andersom. Iemand zei eens dat je niet groot
durfde te zijn. Ik heb het gevoel dat dat klopt. Ik heb je dat ook gezegd:
grow up. Ik miste dat.
Ik kon uiteindelijk alleen nog op mijn manier van je houden. Zonder seks.
Ik had dat ook niet lang volgehouden. Maar vooral die ontkenning niet.
Weet je nog dat ik zei dat ik ergens, diep van binnen, het gevoel had dat
jij eigenlijk een bloedhekel aan me hebt?

Ik heb je worsteling wel gezien, hoor. Aan de ene kant probeerde je de
afstand te vergroten: taxatierapport willen laten maken van het huis,
klussen, maar ook zeggen dat je weer verliefd wil zijn, je wilt dat meisje
terug. Wijzend op een foto waarop ik sta, genomen in een van de donkerste
periodes van mijn bestaan….En veel geld vergokken, niets zeggen om
vervolgens als een huilend kind te roepen dat je het ook allemaal niet
meer weet… Aan de andere kant bloemetjes kopen, zeggen dat we elkaar nooit
meer kwijt zouden raken, onverklaarbaar gekozen lingeriesetjes, wederom
een willekeurig cadeau voor mijn verjaardag. Je zag me niet, je zag jezelf. Wat jij wilde, niet ik.

Enfin, dat waren de laatste loodjes. Al eerder zei ik - alles bij elkaar opgeteld - dat ik hoopte dat je uiteindelijk iemand anders tegenkwam zodat je zonder pijn hieruit kon stappen. Dat is een hele liefdevolle wens. Die waarheid is geworden.
Moet ik er nu rouwig om zijn? Dat is een vraag die zich - in verschillende gedaanten - toch zo af en toe aandient. Want: waren we niet het vechten waard?
Ik heb tijdens onze relatie gevonden van wel, het is moeilijk dat oude systeem nu in één keer af te schudden. Uiteindelijk heb ik me tijdens ons samenzijn in mijn lot geschikt, omdat ik bang was in jou mijn lot te verliezen. Juist in een periode dat jij je hart in de verkoop deed, en daar wist ik niets van. Dat is nog steeds een bron van woede voor mij. Hoe kon je mij laten geloven dat er een toekomst was, terwijl je allang een andere afslag had genomen? En ergens neem ik het je ook weer niet kwalijk. Ik snap jouw actie heel goed, om heel veel redenen. Wel is het zo dat ik
vind dat je zo goed bent als je laatste prestatie. Jij staat er wat dat betreft bij mij niet zo gekleurd op.

Toch noem ik onze breuk mijn redding en dat klinkt zuur, maar zo is het
wel. Ik had nooit gekund wat jij wel kon doen. Uit jouw opmerking ‘Ik kón
het je niet zeggen’, bleek dat jij het ook slecht kon. Maar kennelijk had
ik je door de voorafgaande gebeurtenis over een streep getrokken. Of, hoe
symbolisch, je achter de streep gelaten die ik had gezet en waar ik wel
overheen was gestapt. Ter herinnering: Jij belde nog even voordat je naar
een feestje ging om mij mede te delen dat je zo moe was en dat je t
allemaal niet meer trok, dat hectische leven. Wat moest ik met die
mededeling? Die mij bovendien zo helder schetste dat jij ergens was
gebleven waar ik afscheid van had genomen. Ik had geen zin meer alleen
maar te geven en weinig te krijgen, emotioneel dan. Al snel zei ik: ‘Dan
moet je heel veel bier drinken, het weer lekker laat maken, dan komt t
vast goed.’ En ik smeet de hoorn erop. En nog eens, toen je daarop opnieuw
probeerde mij alsnog aan jouw kant te krijgen. Maar ik kon t niet meer,
wílde t ook niet meer. Het was op. Ik wilde de kar niet meer alleen
trekken klaarblijkelijk, ik smeet de deur emotioneel letterlijk dicht. En
misschien heb ik je daarmee dus over die streep getrokken/voor die streep
laten staan. Ik was niet meer wie je wilde die ik was en ik zou het zeker
nooit meer worden. En dat is dan dat. En dat is ook zo.

Mijn eerste reactie was een mengeling van geweldige opluchting en later
een op momenten heftige pijn van gemis. Dat laatste is verdwenen en ik ben
er inmiddels van overtuigd dat dit het beste voor ons allebei. We wilden
emotioneel andere dingen van elkaar, van een partner.
Toch blijf ik met zaken zitten. Zaken die ook jou betreffen. Hoewel het
wantrouwen met terugwerkende kracht groeit, zit ik er niet over in. Wel
over de angst, woede en de wil om dat alles weer zelf op te lossen.
De angst betreft ooit een ontmoeting met jou. Nu zou ik er beter tegen
zijn bestand dan een half jaar geleden, maar ik kom je toch liever nooit
meer tegen. De confrontatie met de nieuwe situatie lijkt mij ontzettend
vreemd. En even pijnlijk misschien. Kil, koel en afwijzend; waarschijnlijk
vooral van mijn kant. Dat is wat ik verwacht en dat wil ik nooit meer in
mijn leven.

Bij de wil om alles zelf op te lossen, rijst twijfel. Hoewel ik jou niet
opzoek, niet inga op jou benaderingen - die goddank steeds minder worden -
vraag ik me af of ik daar goed aan doe. Graag los ik onze relatie (in de
letterlijke zin van het woord) alleen op, maar soms ben ik bang dat die
aanpak ooit een boemerangeffect teweegbrengt. Concreet: had ik mét jou afscheid moeten nemen? Ofwel, heb ik jou nodig om mijn emotionele disbalans weer enigszins te kunnen stutten?

Ik vraag dat me af, omdat ik bang ben dat wanneer ik daarvoor niet kies
het een goed verwerkingsproces in de weg staat. Ik wil niet meer acht jaar
na dato nog de behoefte voelen om, net als bij mijn eerste liefde, te
weten hoe het met je gaat. Ik heb die behoefte nog niet gehad, dus ik denk
dat dat niet meer komt. Maar je weet t maar niet….Ik vraag het me vooral
af, omdat ik nog steeds pissig kan worden als ik terugdenk aan de maanden
voordat het uit ging en de tijd die erna kwam. Ik noem het - ik wil je
niet beledigen of pijn doen - slap gedrag: Mij in het ongewisse laten, mij
overvallen en belasten met jouw tranentrekkende vraagstuk, mij de vraag te
stellen of ik ooit iemand kan vinden die mij kan geven wat ik wil en mij
vervolgens alles alleen laten oplossen om vervolgens te doen alsof je mij
goed hebt achtergelaten, maken mij echt pissig! Wat verbeeld jij je wel
niet?

Ja, je hebt me schade toegebracht. Niet door mij te verlaten, maar door er
een dubbelleven op na te houden en door een gat te slaan in mijn vermogen
om met een gevoel van vrede en vertrouwen op onze acht jaar durende
relatie, terug te kijken.
Of je ook mijn vermogen hebt beschadigd om ooit nog onvoorwaardelijk en
vol vertrouwen van een man te houden, hangt van mezelf af. Als ik blijf
kiezen voor hetzelfde type en me inderdaad laat leiden door angst, dan
wel. De laatste tijd raak ik gelukkig steeds meer gerust en wordt mijn
aandacht getrokken door mannen van een heel ander kaliber, dus ik denk dat
ik nu op de goede weg ben.

Los van wie ik tref en óf ik wel iemand tref - op eigen benen staan is
totnogtoe zeer bevredigend - beloof ik mezelf dit: wat ik met jou heb
meegemaakt is een ervaring. Waarvan ik ontzettend veel heb geleerd. En die
is niet dat je zelfs je beste vriend niet moet vertrouwen, maar dat je
erop vertrouwen moet dat niet iedereen hetzelfde is. Er is me alles aan
gelegen om nooit meer dezelfde fout te maken. Let wel: die alles met mij
te maken heeft. Maar inderdaad: ik ben veranderd. Mede dank zij jou. Dank
je wel voor al die jaren, ik heb ze nodig gehad.

Dikke kus. Renee

3. "Ik vond het fijn je weer te zien"
17 mei 2004

Ik had nooit gedacht dat ik dit document nog eens zou aanvullen. Ik had
nooit gedacht dat ik nog zo intensief met jou bezig zou zijn. Maar ik had
dan ook nooit gedacht dat ik jou op één dag na precies een jaar na onze
breuk zou treffen op een feest waar nog eens duizenden mensen aanwezig
zijn. Ik had het nooit gedacht.
Maar ik heb je ontmoet.

Koel, kil en afwijzend was het allerminst. Althans, van mijn kant niet. En
daar gaat het om. Dat ik haast zonder nadenken op je afstapte, om je te
begroeten om vervolgens stom verbaasd te zijn, verrast mezelf. Dat moge
duidelijk zijn. Het heeft me weer over een drempel heen geholpen en ik
denk dat dat de bedoeling is geweest van dit treffen.
Ik begroette je, gaf je drie zoenen en vroeg hoe je hier terecht kwam. Je
had me al gezien en vroeg of ik uit hoofde van mijn functie op dit feest
was. En ik vroeg jou naar de reden van jouw aanwezigheid. Dat er daarna
geen prangende vragen waren van mijn kant - en ook niet van jouw kant
kennelijk - en de onwil om ergens nog over te praten, deed mij besluiten
je een fijne avond te wensen. En ik liep weg.

Hoewel aanvankelijk nieuwsgierig, heb ik totaal geen behoefte gevoeld je
te zoeken die avond. Het is gek te hebben geweten dat we die avond
dezelfde ruimte deelden, maar het was zo. Meer niet. Absurd, hé? Ik leer
nog steeds van onze breuk.
Pas de volgende dag en vandaag, voel ik weemoedigheid. Heimwee. En dat is
raar, want als ik bovenstaande lees, zou ik dat niet hoeven hebben. Maar
er wordt als het ware een fotoboek opengeslagen, dat ik dan nog maar even
doorblader. Gevoelsmatig dan.

Komt misschien ook door die sms van jou die ik die nacht bij thuiskomst op
mijn mobiel zag staan. Je schreef: ‘Ik vond het fijn om je te zien!’ Ik
heb even getwijfeld om erop te reageren, maar verder dan ‘Ja, grappig hè?’
had ik toch niet gekomen. Dat ik niets van me heb laten horen, is omdat ik
het niet wilde. Ik wil het niet meer, ik wil jou niet meer, hoezeer ik de
afgelopen twee dagen ook een drukkend gevoel op mijn borst had, omdat ik -
tja, wat zal het zijn - nu even in de mist van het verleden zit. We hadden
het leuk. We hebben gelachen en veel gehouden van elkaar. We hebben zoveel
gedeeld, maar er is zoveel kapot gegaan…..zoveel.

Die sms is enerzijds natuurlijk fijn om te krijgen. Maar ik kan het slecht
interpreteren als een lief gebaar. Je doet het voor jezelf, vermoed ik.
Omdat jij iets wilt: ego-kwestie.
Ik wil het niet. Ik laat dit de komende tijd weer slijten. En laat jou
nooit meer zo dichtbij komen als ik tijdens onze relatie heb gedaan. Omdat
ik dat nooit meer wil, ‘ve been there, done that. Nu nog dat verleden…

Renee

4. Goud waard geweest
12 7 2004

Ik heb in dit document eigenlijk helemaal niks meer te zoeken, maar moet
het toch even optikken: En nu is het echt over. Echt voorbij. Je bent een
herinnering, niet meer dan dat. Is dat hard gezegd?

Laatst kreeg ik een spontaan idee, dat ik overigens maar niet heb
uitgevoerd. Om je te bellen en te zeggen: ‘Vertel mij eens hoe gelukkig je
nu bent.’ Ik denk dat je het bent en ik wil dat dan toch wel graag even
horen. Ook om je vertellen hoe goed het is voor mij dat het is gegaan
zoals het is gegaan en dat is toch best wel wat….Althans, voor mij. Want
als ik mezelf een breuk tussen ons voorstelde ten tijde van onze relatie,
leken de emotionele nadelen groter dan de voordelen. Dat had ik al eens
ervaren en dus was dat mijn enige referentiepunt. Gek hoezeer een mens
zich door zijn angst laat leiden, er zelfs naar gaat leven. Maar het is me
gebeurd. Toch staat de werkelijkheid haaks op wat ik meende te gaan
voelen…

Meer heb ik ook niet te zeggen eigenlijk. Ik denk dat overeind blijft dat
mocht jij mijn hulp nodig hebben, ik er voor je zal zijn. Maar wel anders
dan ik ooit heb kunnen doen voor je, minder dan pakweg een paar maanden
geleden, toen ik me nog zo verbonden met je voelde. Maar dat is logisch.
Wat ik eerder schreef, dat ik je dankbaar ben, staat nog als een paal
boven water. Zonder die ervaring - onze relatie en vooral de manier waarop
die eindigde - had ik emotioneel nooit zover gekomen.


Dus, nog maar eens:
dank, dank, dank. Je bent goud waard geweest!

Kus, Renee